Samen met mijn collega schuilen voor de regen...

Shoko Takahashi en ik waren in de bergen en bossen toen het tot laat in de nacht plotseling regende. We hadden niemand bij ons voor regenjassen. De regen houdt niet op. en hier nemen slechts twee ons mee. Het verhaal begint vanaf daar. De regen maakte ons koud, gelukkig was er een verlaten huis in de buurt en met geluk kwamen we daar aan. In een ruimte met alleen ons tweetjes hadden we behoefte aan een frisse neus en ik heb het als een poëtische tijd ervaren.